De gebeten (Christen/Hond)

O, o, o… Die Christenen toch!

Zijn ze zo gek geweest om een folder te sturen over Evolutie vs Creatie vanuit, natuurlijk, een Christelijk oogpunt. Het is toch van de gekken?!?! Ik had helemaal niet gevraagd om iets (meer) te weten over evolutie of creatie vanuit welk oogpunt dan ook!

Jarenlang krijg ik reclamemateriaal door de deur, op straat worden allerlei folders aan mij gegeven. Of ik niet misschien hier mijn haar wil laten knippen of misschien wil gaan naar een enorm vet evenement ergens anders. Folders die mij doen laten geloven dat ik al die producten die aangeboden worden echt nodig heb of dat het toch echt beter is om nu alvast die keuken aan te schaffen.

Mensen om me heen proberen mijn mening te bagatelliseren en zeggen: Maar Stefan, ze willen die producten niet opdringen, ze willen je informeren. Stel dat jij dit wel nodig had gehad, als het jou wel leuk had geleken, dan is het toch mooi dat het je in de schoot geworpen wordt? Je hoeft het toch niet te kopen, niet te gaan, je hoeft het zelfs niet eens te lezen!
Onzin natuurlijk! Je leest toch alles wat “je huis binnendringt”, wat je wordt aangeboden op straat? Elke brief van de Postcode Loterij wordt door mij zorgvuldig gelezen, net als elke brief van Unicef en Comfort Card. Ik stoor me enorm aan deze dingen, maar ja, negeren kan ik het natuurlijk niet.

Daarom kan ik me helemaal vinden in de actie van Geenstijl en de andere rakkers – Stuur al je reclame terug! Laat Unicef, de Postcode Loterij en die gekke Christenen eens lekker op hun neus kijken, door ze hun informatie folders terug te sturen! Hahaha, wat lachen we ons dan ziek. Dit is HET gepaste antwoord!

Of plak een sticker op je brievenbus dat je geen ongeadresseerd reclamedrukwerk wilt ontvangen?

Ik durf te wedden dat als de folder over Boeddha ging, dat niemand een probleem er van had gemaakt..

The bad kind of sick!

Het is me weer eens overkomen. Ik ben weer eens ziek geweest. En dan bedoel ik niet ziek zijn zoals je op de middelbare school wel eens ‘ziek’ bent. Zo’n “hoi hoi hoi ik ben ziek” soort van ziek zijn, die je goed uitkomt omdat je: A) Geen zin had in school of – omdat A eigenlijk bijna altijd geldde- B) Naast geen zin in school  het ook nog eens te slecht weer was om te fietsen of er C) een toets was die je niet geleerd had.
Voor de vorm kleedde je je dan lekker in je pijama en ging je beneden lekker onder de dekens liggen en films kijken, terwijl je moeder je uiterst trouw verzorgde en lekkere, doch gezonde, dingen had gekocht bij de supermarkt.

Neen, zo’n feest was het dit keer niet. Ik lag voor Pampus, spreekwoordelijk wel te verstaan, want Pampus is dus echt een plaats of gebied. En niet eens een Mythologische Griekse stad die ooit onder de lava is verdwenen, maar gewoon bij Ijmuiden. Voor Pampus liggen heeft nu ook een betekenis dat je met je zeiljacht bij Pampus, het fort cq eiland, ligt te borrelen. Dat klinkt erg lekker en fijn, dus om misverstanden te voorkomen, ik had het niet lekker en ik had het niet fijn. Sterker nog, ik moet een poosje terug gaan in de tijd om me te herinneren dat ik mij zo slecht heb gevoeld. Afgelopen zomer in Turkije toen ik iets verkeerds had gegeten en ‘s nachts liep te zweten en te kotsen alsof ik een wereldrecord probeerde te breken. (niet gelukt trouwens)

Ik denk dat ik de poging van toen echter wel geëvenaard heb afgelopen woensdag, donderdag en vrijdag. Ik had het behoorlijk slecht. Niet zo slecht als “Ik heb kanker of aids” soort van slecht of “ik heb geen huis en geen familie meer” soort van slecht en natuurlijk ook geen “ik heb elke dag honger” soort van slecht, maar slecht volgens Nederlandse maatstaven.

Een flinke buikgriep had ik. Als je het wel eens gehad hebt, weet je hoe vervelend dat kan zijn. De eerste dag bijna helemaal geslapen, uitgeput door de koorts. Geen zin om te eten en constant een droge mond. Geen lekkere 8 uur slaapjes, maar hazeslaapjes, waardoor je jezelf in een soort droomtoestand waant. Het gebeurd immers niet vaak dat je 10 keer achter elkaar wakker wordt, terwijl er nog maar een uur is verstreken en je elke keer toch hebt geslapen.

De tweede dag was nog het ergst, dat besefte ik al aan het begin van de dag. Ik bedacht me toen dat het constante slapen nog niet eens zo slecht was. Deze dag bleef ik echter wakker, terwijl ik wel hondsmoe was. Mijn lichaam nog steeds uitgeput, inmiddels al twee(!) kilo afgevallen! (op zich niet verkeerd) Maar mijn lichaam was vooral rusteloos. Vervelend was ook dat ik erachter kwam dat appelsap en limonade ook gebannen werden uit mijn maag en ik dus alleen water kon drinken. Zeker niet mijn favoriet en helemaal niet prettig als je constant een droge mond hebt.
Daarnaast nog een flinke hoofdpijn die ik graag had opgelost door een Ibuprofen te slikken, ware het niet dat mijn (lege) maag geen medicijnenverdroeg.

Vanaf de derde dag ging het gelukkig beter. Ik kon weer limonade drinken en de bouillon hield ik ook binnen. Het mooiste is nog dat mijn allerliefste vriendin mij dagen heeft verzorgd. Zonder aarzelen haar werk afgezegd om bij me te zijn, ook al wist ze dat er voor haar dan weinig te beleven zou zijn. Dat is toewijding, dat is liefde! Bedankt lieverd!

Met een lieve vriendin aan je zij is elke keer ziek zijn bijna een “hoi hoi hoi ik ben ziek”-ervaring!

Happy new year!

Eigenlijk een gewone dag, behalve dan dat er constant vuurwerk knalt. Wat dat betreft zou je het kunnen vergelijken met een normale dag in Gaza-strook, behalve dan dat het daar geen echt vuurwerk is.

Raar eigenlijk dat het nu maar een gewone dag is. Vroeger was oudejaarsdag en avond speciaal, keek je er weken van te voren naar uit. Eerst was er het wachten op de vuurwerkkrantjes. Daarna werd het zaak om zoveel mogelijk vuurwerk te kopen voor zo weinig mogelijk geld. Het duurde dan al helemaal lang voordat je het vuurwerk kon halen, laat staan afsteken.

Vandaag echter, oudejaarsdag, voelt het niet meer bijzonder. Ben ik te oud aan het worden?
Het is een dag als alle anderen. De dag verandert in avond, de avond in de nacht, de nacht in de ochtend. Vandaag alleen wat meer kabaal en lekker eten. Ik kijk niet terug, ik kijk niet vooruit.

Morgen is het geen nieuw jaar, het is een gewone nieuwe dag. Vandaar dat ik maar zeg: Goede morgen!

A dog in heaven

Het is alweer een poosje geleden, lijkt het wel. De oude hond achteloos vervangen door een nieuwer model.
Het is wel apart gegaan. Heli kon de ene week gewoon nog rennen. De volgende niet eens meer staan.
Ik denk dat je zelf een huisdier moet hebben of hebben gehad om te begrijpen hoe dat is geweest.
Tranen met tuiten als de dierenarts een einde maakt aan het leven van het mooie beest.
Ik ben wel blij dat Heli maar heel kort heeft moeten lijden. Het maakt het makkelijker om terug te kijken op de mooiere tijden.

Ik denk meteen terug aan toen wij thuis parketvloer kregen en Heli daar alsmaar onderuit gleed. Een koddig gezicht om te zien. Maar ook hoe we haar hebben geleerd om de deur dicht te doen, omdat we zelf te lui waren om op te staan. Ook was het mooi om Heli flink op de kast te jagen door het woord “Poes” te zeggen, zij vloog dan bijna door de ruiten! Trouwens, dat gold ook voor bijna elk woord wat er op rijmde. “Amen” was ook zo’n woord dat haar triggerde. Als we aan het eind van het gebed “Amen” zeiden, wist zij dat zij van haar plaats mocht gaan. Net als het woord “uit”, dan vloog ze direct naar de deur om uitgelaten te worden. En ook het woord “koekje’, of je dat nou zei tegen je ouders of je neefje, Heli reageerde als eerste.

Autoliefhebbers zouden ook trots op haar zijn. Zij wist aan het geluid van de auto dat mijn vader thuis kwam van zijn werk. Iets wat ik nooitvanmeleven voor elkaar krijg. Op de een of andere manier had zij het dagritme van ons ook door. Als mijn moeder standaard tussen de middag thuis kwam, dan blaft zij niet, wetende dat zij het is. Als ik ‘s ochtends door een raar toeval eerder beneden kom dan een van mijn ouders, dan staat zij niet op, wetende dat ik haar toch niet uit ga laten.

Ook voelde ik me altijd veilig met Heli om me heen. Mochten er al kwaadwillenden zijn, dan werden die toch afgeschrikt door een grote Duitse Herdershond. Ook al zou ze geen vlieg kwaad doen, ze imponeert toch flink. Ook is het lekker dat er altijd iemand thuis is. Iemand die (bijna) nooit zeurt en altijd luistert. Iemand die echt je maatje zou kunnen zijn, altijd blij om je te zien. Een echt contactdier, dat graag bij je wil zijn en wil doen wat je zegt. Zo sleepte ze zich naar je toe met haar voorpoten, toen haar achterpoten het al hadden begeven. Ze was trouwens ook altijd een goede voetenwarmer!

Voor haar is het volgende rijmpje/gedichtje:

De christenhond

Gaan honden naar de Hemel.
Of gaan ze naar de Hel.
Kom ik Heli straks weer tegen.
Is de vraag die ik dus stel.

Goed van geloof.
Zo is van natuur elke hond.
Zou ze menselijk kunnen nadenken.
Dan geloofde ze ook dat Jezus bestond.

Een hond kan Jezus naam natuurlijk niet belijden.
Maar kon ze het, dan had ze het gedaan.
Zo trouw, als een goede christenhond.
Zo zou ze ook in de hemel.
Naast me willen staan.

Ik zal het nooit weten.
Of Heli in de Hemel aan mijn voeten ligt.
Met onbeantwoorde vragen.
Eindigt dan ook dit gedicht.

Abort your mission!

Vanochtend aan de ontbijttafel gleed mijn blik over de krant. Nederlands Dagblad, niet direct mijn eerste keuze als ik echt nieuws zou willen lezen. Toch wordt ik gegrepen door de voorpagina, althans, ik zag rode balkjes over een foto en normaal gesproken is dat altijd interessant. Ik lees verder en zie en lees dat het gaat over rellen rondom abortus demonstraties ergens. Sommigen zijn zo extreem in hun mening opdringen aan anderen dat zelfs de politie moest ingrijpen.

Misschien dat het komt omdat ik gister een Pink Panther film heb gekeken, een slapstick film van jewelste. Naast me hoor ik bij een scene waar een mini(auto) bij een grote parkeerplek toch presteert tegen de auto aan de voorkant en de auto aan de achterkant te rijden: “Dit is geniaal”. Stiekem had ik, als ik dan toch deze film zou kijken, gehoopt op kritischer publiek. Pieter of Djim bijvoorbeeld: “Niet te doen dit!” of “Ik trek het slecht baasje!”. Zulke uitspraken zorgen altijd voor een lach op mijn gezicht. (Misschien had Matthijs het wel getrokken, deze scene, puur en alleen omdat het over auto’s ging). Afijn, door die film dus, kreeg ik de volgende scene in gedachten:
Ik zag demonstraties over abortus voor me en het geschiedde allemaal in Amerika. Er zijn felle gevechten uitgebroken tussen pro en anti abortus groepen en de politie moet er aan te pas komen om ze uit elkaar te houden. De dienstdoende leider van de politie pakt zijn megafoon, want dat doen ze altijd in Amerika, en schreeuwt:
ABORT… YOUR… MISSION…!
Ik stel me ook voor dat die leider van de politie een soort Djim-attitude heeft en achterom kijkt naar zijn makkers van de politie, in zichzelf gniffelend: “Dit is goed”, terwijl de chaos door zijn uitspraak alleen maar groter wordt.
Misschien omdat het vroeg is en misschien omdat ik gister de Pink Panther film heb afgekeken, maar ik gniffel ook in mezelf.

Over het afbreken waar je mee bezig bent gesproken. Door Jesse’s referentie naar vasten in zijn blog, dacht ik dat het misschien ook wel een goed idee voor mij was om iets te vasten. Al gauw had ik vorige week dingen in gedachten doorgekrast die ik absoluut niet zou gaan vasten, waaronder natuurlijk Eten en Computeren, School had ik wel willen vasten en het zou me waarschijnlijk ook goed gelukt zijn, maar dat leek me niet al te verstandig. Ik koos om een week lang alleen water te drinken, behalve dan als ik komende donderdag uit eten zou gaan. Vandaag zou het beginnen. Afgelopen week in gedachten er al bezig mee geweest en situaties bedacht waar ik mezelf even moet herinneren dat ik alleen water drink. Op werk ben ik bijvoorbeeld snel geneigd om koffie te drinken. Ik dacht op een gegeven dat ik misschien alleen water EN melk zou drinken, want melk is ook goed! Al gauw ga ik van vasten door alleen water te drinken, naar water en melk. Water, melk en dus ook Milk & Fruit, denk ik al snel. Al gauw bedenk ik dingen die ik ook tot mij zou kunnen nemen in deze vastenweek. Zodra ik ook “Misschien zou ik ook gewoon Cola (The Coka-kind) kunnen drinken” in gedachten krijg, besluit ik toch maar om het alleen maar bij water te houden.
Vandaag zou ik dus beginnen. Ik wordt gewekt door mijn lieve vriendin, die straks naar stage gaat en ze is al bezig geweest om eten en thee klaar te maken. Bij de twee bakjes thee (met suiker, wat ik ook niet wou vasten) dringt nog niet eens door dat ik dit eigenlijk niet zou willen. Verdraaide automatismen! Ik neem een derde bakje mee naar boven, mijn vriendin is al weg, en voor de computer dringt al snel door dat ik het vasten nog geen dag heb vol kunnen houden.
ABORT YOUR MISSION!, denk ik maar. Volgende week dan misschien. Ik ben zwak, ik weet het, maar misschien had het ook gewoon zo moeten zijn. Of misschien had ik ervoor moeten bidden, zegt een klein stemmetje in mijn achterhoofd. En ik verheug mij over het feit dat ik straks dan toch een lekker bakje koffie kan nemen.

Garfield: “I hate mondays”
Homer: “Hmmm… Coffee!”
Ik: “Amen!”

Ztar, Ztar, teach me how to shine…

Ik twijfelde of ik het woord “vervloekt” zou gebruiken als ik het over het spelletje Ztar heb. Of dat ik iets zou schrijven over vervloekte spelletjes, waar Ztar er één van is.

Ik weet nog steeds geen goed woord voor zulks een spel. Maar, zoals ik al zei, het gaat nu over Ztar (en alle andere ongezegende spelletjes). Ztar nu is een eenvoudig spelletje en je hebt 1 spelletje gedaan in exact 180 seconden, 3 minuten voor de intellectuelen onder ons. En het gaat zoals de meeste spelletjes om punten halen. Er zijn zelfs high scores! en het zou zo maar kunnen zijn dat ik, IK, daar tussen zou kunnen staan. En iedereen zou dan kunnen zien hoe goed ik dan in het spelletje Ztar ben! Ik zie de wereld al voor me open gaan. Dit wordt het begin van nationale, neen, internationale bekendheid! Ik mik er in ieder geval op om bij de officiele filmpremiere te zijn van de volgende Disney animatie film. (Misschien zelfs dat ze tegen die tijd wel mijn stem willen gebruiken..!)

Het begin is er. In het begin wil ik gewoon beter zijn en meer punten halen dan mijn lieve vriendin. Gewoon lekker competitief met zijn tweeën, gewoon voor de fun. Ze heeft in principe geen probleem met verliezen, maar van mij verliezen schijnt toch niet helemaal de bedoeling te zijn. Tevreden zie ik mijn puntentotalen in de eerste potjes steeds oplopen, waarempel, ik snap het! Magda haalt, met geluk natuurlijk, ook aardig wat punten, maar mijn overzicht en handelingssnelheid zorgen toch voor hogere scores.

Atleet die ik ben, vertel ik anderen ook van dit spelletje, zodat ik nog meer mensen keihard kan ownen. En meer mensen = meer competitie en dus een verhoogde staat van scherpheid. Tot mijn verbazing, en ongenoegen, haalt mijn collega Ferdy binnen een week een hogere score dan ik in al die tijd had gehaald. Is die geluksfactor in het spelletje toch groter dan ik dacht. Ik probeer thuis gedisciplineerd te oefenen en ook op werk en bij mijn vriendin thuis ben ik hard op weg! En ja hoor na verloop van tijd heb ik hem ingehaald! bloed, zweet, tranen en stijve vingers… Maar daar houd het niet op, ik wil hoger, meer!

Spelletje na spelletje gaat voorbij en heel veel spelletjes worden voortijdig afgekapt, omdat ze niet goed lopen. Tijd om naar bed te gaan, maar nog één spelletje! Aargh! Het moet natuurlijk wel een beetje goed lopen, met een vervelend gevoel naar bed gaan is natuurlijk ook niks. Overnieuw dus… Na tien mislukte potjes wil ik toch eigenlijk wel graag naar bed, maar op de een of andere manier verlang ik toch naar die ene goede game. Een goede game is toch niet te veel gevraagd? Okee, nog eentje dan. Langzaam begin ik van binnen gefrustreerd te raken, ik grom en brom een beetje als de eerstvolgende potjes voortijdig weer op een fiasco uitlopen. Wat een stom spel zeg, normaal gesproken lukt het veel beter, wat is dit?! Nog een potje en dan ga ik echt naar bed… Ongeacht of die goed of slecht loopt!

Ik heb me er al bij neergelegd dat dit niks meer wordt, morgen misschien of misschien ga ik dit spel toch helemaal nooit meer spelen. Negeren die hap!
Wacht eens, dit gaat goed. PerenJantje! Dit gaat echt goed!
Ik focus me zo diep en hard mogelijk, maar probeer ook tegelijkertijd een beetje te onfocussen, bang dat ik het geluk misschien kapot focus..
205,000 punten! Wow, zoveel had ik nog niet gehaald!

Het moment van ‘Yeah Baby Yeah!’ verdwijnt al snel. Eigenlijk wel jammer dat ik het gehaald heb, denk ik. 95% van de tijd erger ik me dood aan het spel en heb ik er weinig plezier aan en op het moment dat ik denk dat ik het toch maar niet meer ga spelen, krijg ik een succes momentje…

205,000 punten, ik heb een screenshot gemaakt (getiteld ‘hoi hoi hoi’ op mijn bureaublad), mijn hoogste score ooit. Ik neem me voor om het niet meer te spelen, de momenten van ‘geluk’ wegen niet op tegen de 95% irritatie die ik in die tijd beleef.

Waarom die, tot verslaving neigende, hang naar succes?
Ik denk er over na en vind geen direct antwoord. Is dit een natuurlijk iets dan? Heb jij dit ook?

En ik vraag me af of ik morgen of deze week nog http://www.nickelarcade.com/ZTAR.html bezoek…

Let it snow, let it snow, let it snow!

De sneeuw is nu al weer bijna helemaal verdwenen. Op enkele donkere en koude hoekjes zie je nog een zielig plukje liggen, een droevig aanblik vergeleken met het glorieuze sneeuwlandschap van de afgelopen dagen!

Sneeuw..! Alles lijkt opeens anders en de wereld lijkt opeens een veiligere, schonere plaats. Onwerelds bijna! Iedereen die je ziet lijkt vrolijk en kinderen spelen opeens buiten alsof het een lieve lust en de gewoonste zaak van de wereld is. Ikzelf ben er uiteindelijk niet aan ontkomen. Op een verjaardag ging bijna iedereen naar buiten om een sneeuwgevecht te doen, maar eerst bleef ik maar binnen zitten en naar buiten kijken. Donker, kou en nattigheid die ik al bijna voelde en vooral het vooruitzicht van een harde sneeuwbal in mijn gezicht (+ geen handschoenen) voorkwam mijn uitstapje in de sneeuw. Binnen raakte ik echter net zo gefrustreerd als een Chinees restaurant zonder sambal, want ik hou niet van een door alcohol beinvloed, luidruchtig mens die moeite doet om zoveel mogelijk focus op zichzelf te leggen.

Waarom niet naar buiten gaan, dacht ik. Nu kan het! Morgen ligt er misschien geen sneeuw meer en het lijkt alsof ze buiten echt plezier hebben… Alles leek in ieder geval beter dan binnen blijven en ik treuzelde mijzelf door de voordeur naar buiten zonder jas en zonder handschoenen. Uiteindelijk een alleraardigst sneeuwbalgevecht gehouden, waar niemand bij niemand leek te horen en iedereen qua gooien eenzelfde precisie liet zien als een blinde scherpschutter. Vrijwel ongedeerd kon ik dus het huis weer binnenkomen, waar al snel de rust terugkeerde toen de onrust naar huis ging. De meeste pijn die ik opliep van het sneeuwbalgevecht was nog wel aan mijn handen, die besloten met veel pijnlijke prikkelingen langzaam weer warm te worden.

De volgende dag weer van Apeldoorn naar huis met de bus. De sneeuw lag er nog en als je dan door de bossen, langs de hei en de kleine plaatsjes rijd (Garderen, Uddel, Elspeet, Vierhouten), dan kan je alleen maar genieten. Uiteraard had ik mijn camera thuis laten liggen en zag ik nu zoveel plekjes om mooie foto’s te maken. Maar soms is het beter om geen foto te nemen. Van lelijke dingen kan je soms mooie foto’s maken, maar het lukt mij uitstekend om van mooie dingen lelijke foto’s maken. Ik besloot dat ik het maar moest doen met het gewoon zien, want dan kan je de schoonheid in gedachten ten volle vastleggen.

Niet alleen kreeg ik inspiratie om mooie foto’s te maken (wat ik uiteindelijk niet gedaan heb), maar ook voelde ik een herboren zin om hard aan school te gaan, nieuwe motivatie! En ook kwam ik opeens op het idee om ook te gaan bloggen! Waarom niet..! Iedereen heeft wat te zeggen en iedereen vindt overal wel iets van en zo ook ik. En mocht het me niet lukken om ergens iets van te vinden, dan kan ik altijd onzin bloggen, dat trekt ook publiek.

Ook al is mijn motivatie om hard voor school te werken met de sneeuw verdwenen, dit kleine overblijfsel in de vorm van een eerste blog is gebleven. Een zielig klein plukje misschien, misschien een droevig aanblik vergeleken met het glorieuze bloglandschap van ‘natural born writers’, maar tastbaar.

Het enige wat ik voor mijn blog, mijn school en voor de wereld hoop is dit: Let it snow, let it snow, let it snow!