Het is me weer eens overkomen. Ik ben weer eens ziek geweest. En dan bedoel ik niet ziek zijn zoals je op de middelbare school wel eens ‘ziek’ bent. Zo’n “hoi hoi hoi ik ben ziek” soort van ziek zijn, die je goed uitkomt omdat je: A) Geen zin had in school of – omdat A eigenlijk bijna altijd geldde- B) Naast geen zin in school het ook nog eens te slecht weer was om te fietsen of er C) een toets was die je niet geleerd had.
Voor de vorm kleedde je je dan lekker in je pijama en ging je beneden lekker onder de dekens liggen en films kijken, terwijl je moeder je uiterst trouw verzorgde en lekkere, doch gezonde, dingen had gekocht bij de supermarkt.
Neen, zo’n feest was het dit keer niet. Ik lag voor Pampus, spreekwoordelijk wel te verstaan, want Pampus is dus echt een plaats of gebied. En niet eens een Mythologische Griekse stad die ooit onder de lava is verdwenen, maar gewoon bij Ijmuiden. Voor Pampus liggen heeft nu ook een betekenis dat je met je zeiljacht bij Pampus, het fort cq eiland, ligt te borrelen. Dat klinkt erg lekker en fijn, dus om misverstanden te voorkomen, ik had het niet lekker en ik had het niet fijn. Sterker nog, ik moet een poosje terug gaan in de tijd om me te herinneren dat ik mij zo slecht heb gevoeld. Afgelopen zomer in Turkije toen ik iets verkeerds had gegeten en ‘s nachts liep te zweten en te kotsen alsof ik een wereldrecord probeerde te breken. (niet gelukt trouwens)
Ik denk dat ik de poging van toen echter wel geëvenaard heb afgelopen woensdag, donderdag en vrijdag. Ik had het behoorlijk slecht. Niet zo slecht als “Ik heb kanker of aids” soort van slecht of “ik heb geen huis en geen familie meer” soort van slecht en natuurlijk ook geen “ik heb elke dag honger” soort van slecht, maar slecht volgens Nederlandse maatstaven.
Een flinke buikgriep had ik. Als je het wel eens gehad hebt, weet je hoe vervelend dat kan zijn. De eerste dag bijna helemaal geslapen, uitgeput door de koorts. Geen zin om te eten en constant een droge mond. Geen lekkere 8 uur slaapjes, maar hazeslaapjes, waardoor je jezelf in een soort droomtoestand waant. Het gebeurd immers niet vaak dat je 10 keer achter elkaar wakker wordt, terwijl er nog maar een uur is verstreken en je elke keer toch hebt geslapen.
De tweede dag was nog het ergst, dat besefte ik al aan het begin van de dag. Ik bedacht me toen dat het constante slapen nog niet eens zo slecht was. Deze dag bleef ik echter wakker, terwijl ik wel hondsmoe was. Mijn lichaam nog steeds uitgeput, inmiddels al twee(!) kilo afgevallen! (op zich niet verkeerd) Maar mijn lichaam was vooral rusteloos. Vervelend was ook dat ik erachter kwam dat appelsap en limonade ook gebannen werden uit mijn maag en ik dus alleen water kon drinken. Zeker niet mijn favoriet en helemaal niet prettig als je constant een droge mond hebt.
Daarnaast nog een flinke hoofdpijn die ik graag had opgelost door een Ibuprofen te slikken, ware het niet dat mijn (lege) maag geen medicijnenverdroeg.
Vanaf de derde dag ging het gelukkig beter. Ik kon weer limonade drinken en de bouillon hield ik ook binnen. Het mooiste is nog dat mijn allerliefste vriendin mij dagen heeft verzorgd. Zonder aarzelen haar werk afgezegd om bij me te zijn, ook al wist ze dat er voor haar dan weinig te beleven zou zijn. Dat is toewijding, dat is liefde! Bedankt lieverd!
Met een lieve vriendin aan je zij is elke keer ziek zijn bijna een “hoi hoi hoi ik ben ziek”-ervaring!
Is there a dog in heaven? 